Telegraph Road

Nu de lockdown een andere verhouding tot de wereld afdwingt, besteed ik meer tijd aan het volgen van de social media. Omdat ik niet alles kan èn wil volgen, richt ik me daarbij met name op LinkedIn. Op dit platform kom ik makkelijk in contact met gelijkgestemden en is er tegengeluid te vinden en te geven op een genuanceerd niveau. Ook kom ik via dit medium aan aanwijzingen voor bronnen die relevant kunnen zijn voor de thema’s die mij boeien. Via één van mijn nieuwe connecties wakkerde de vraag weer aan naar het thema ‘het vinden en leven van je passie’.

Een prachtig onderwerp. Het vinden en leven van je passie is een populaire ontsnappingsroute uit de malaise die ons maatschappelijke systeem veroorzaakt. De inrichting van ons systeem maakt dat veel mensen gebukt gaan onder allerlei fysieke en mentale klachten. Dat wat in onze huidige maatschappij eerder regel dan uitzondering lijkt te zijn, heb ik van dichtbij ervaren. Sterker nog, ik ben dagelijks getuige van de manier waarop mijn vrouw zich via haar passie een nieuw plekje in de maatschappij heeft verworven. De vraag is alleen of met het vinden en leven van je passie we een oplossing gaan vinden voor de druk van het systeem. Immers, je voegt je opnieuw naar het systeem met dat verschil dat je de context enigszins verandert. Het systeem zelf verandert daar niet door.

Nu we gedwongen een pas op de plaats maken en de economie omwille van het verlagen van de snelheid waarmee het Corona-virus zich verspreidt zo goed als stil is gezet, wordt de roep om verandering van het systeem steeds luider. Niet dat deze roep om verandering nieuw is, maar de aanwijzingen dat het pad dat we nu bewandelen niet toekomstbestendig is, nemen in aantal en heftigheid toe. Het is daarbij de vraag hoe het bestaande patroon te doorbreken? En, welke krachten moeten worden overwonnen? Maar ook, wie gaat gezichtsverlies leiden?

Persoonlijk vind ik de tekst van de song Telegraph Road die Mark Knopler in 1982 schreef een mooie illustratie van onze hedendaagse relatie met de wereld. De songtekst is een commentaar op ons systeem, de groei die het systeem onherroepelijk lijkt te veroorzaken en de depressie die uiteindelijk ontstaat. Voor mij beschrijft de songtekst hoe het initiatief van een enkeling – mogelijk gedreven door het willen leven van zijn passie – een cascade van ontwikkelingen in gang zet. Een initiatief zonder bekommering om de consequenties. Een initiatief geboren uit de urgentie van het nu.
Ik lees de tekst van Telegraph Road als: In het begin is er de ruimte, het vooruitzicht, de droom. Deze droom wordt opgepikt door een aanzwellende groep volgelingen. Langzaam gaat de hartstocht van de droom verloren, steken regeltjes en handhavers stokken tussen de spaken van de tredmolen die is ontstaan. De tredmolen valt hierdoor stil, de werkkrachten die de tredmolen lieten draaien worden overbodig. Desondanks houdt de verteller aan het einde van het drama de moed er in, vestigt de hoop op een ontsnapping uit de ellende.

Dat laatste, de hoop om uit de ellende te ontsnappen, wordt gevoed door een onbehaaglijk gevoel over onze levensstijl. En vanuit dat gevoel ontstaat een drang om verandering, een roep om een andere rolverdeling, een beweging met andere prioriteiten en een noodzaak de huidige machthebbers te ontmaskeren. Welk van de verhalen waarmee we ons wereldbeeld invullen, dient te worden doorgeprikt, ontkracht en beëindigd?

Hier schuilt een deel van ons probleem. De manier waarop de wereld tegenwoordig is georganiseerd, geeft niet direct inzage wie het daadwerkelijk voor het zeggen heeft, vertelt niet welke verhalen noodzakelijkerwijs onwaar zijn maar wel gebruikt worden om andere motieven te verhullen. Een recent voorbeeld van deze complexiteit geeft de documentaire Planet of the Humans. De documentairemakers proberen inzicht te geven in de impact van de framing rond groene energie, de impact die onze passie voor het in stand houden van onze welvaart heeft op de wereld en op welke manier iconische voorbeeldfiguren de klimaatdoelstellingen gebruiken voor het eigenbelang.

De weg vooruit, hoe ziet die er uit? Wat mij betreft gaan we ons weer meer op de locale economie richten, meer kleinschalige geproduceerde artikelen van goede kwaliteit aanschaffen en de magie van op ambachtelijke wijze vervaardigen van goederen weer ontdekken. Dit vergt een hernieuwd vertrouwen in onze eigen creativiteit en vakmanschap. Dit zal ook tot een andere waardering voor de beleving van onze dagelijkse bezigheden leiden. Van moeten, naar kunnen en mogen. Dit schept ruimte voor het ervaren van flow of duur. Het nastreven van het kunnen ervaren van flow of duur door iedereen moet in mijn optiek onze top prioriteit worden.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.