Mooi Maken

Heb je dat filmpje over het mooier maken van je omgeving al gezien? Het is een oproep om iets aan je omgeving te doen, de lelijke dingen aan te pakken, de problemen op te lossen. Het mooie in deze boodschap vind ik vooral dat dit resulteert in de mobilisatie van gelijkgestemden, dat de inspanningen samen met vrienden worden geleverd, met geestverwanten. Naargeestig is evenwel dat die mobilisatie in de nacht moet plaatsvinden als ware het een ondergrondse beweging. De vraag rijst dan al snel of niet iedereen tegen lelijkheid is?

Tegelijkertijd legt het filmpje naar mijn idee ook duidelijk vast waardoor problemen en lelijke dingen ontstaan: het gebrek aan waardering dat er tegenwoordig is voor arbeiden ten opzichte van werken. Het doe-het-zelf warenhuis die deze campagne voert loopt hiermee zelfs voorop: klussen in en rond het huis worden gepresenteerd als ‘projecten’ waarmee je bijvoorbeeld door 14 dagen hard werken van een oude badkamer een nieuwe maakt.

Nu weet ik ook wel dat een badkamer zich er niet voor leent om door continue arbeid naar een hoger plan te groeien. De arbeid die je in de badkamer pleegt is er opgericht deze in stand te houden, schoon en fris te laten zijn, dag in dag uit. En dat geldt zonder uitzondering voor alle dagelijkse klusjes in en rond het huis, zelfs voor het bereiden van ons eten.

De uitzonderingen hierop zijn de inrichting van bijvoorbeeld je woonkamer of je tuin tenzij je die laatste, bij gebrek aan “groene vingers”, helemaal vol hebt laten leggen met bestrating. Deze ruimtes lenen zich uitstekend voor zo’n geleidelijk ontwikkelingsproces dat met arbeid kan worden bereikt. Je verplaatst eens een stoel tijdens het stofzuigen waardoor de indeling verandert, je vervangt dan weer een plant die tijdens het onkruid wieden last van luizen bleek te hebben of je verwisselt zo nu en dan de inhoud van de fotolijstjes, gewoon omdat je toe bent aan iets anders.

Belangrijk in dit continue proces van ontwikkelen is wel dat je na verloop van tijd afscheid durft te nemen van dingen in je omgeving. Ondanks dat ze nog altijd prettige herinnering bij je oproepen worden die oude dingen langzamerhand een monument dat vroeg of laat een obstakel gaat vormen. Dat wat we allemaal verzamelen moet worden bewaard op het beperkte stukje aarde dat we als het onze beschouwen en dat gaat op den duur knellen door ruimtegebrek. Het gebrek aan arbeid om jouw erfenis voor de wereld te onderhouden resulteert vroeg of laat in een botsing met nieuwe generaties.

Dat laatste is waarschijnlijk ook de reden dat in de oproep iets te doen tegen lelijkheid de nacht als vriend wordt genoemd voor de mobilisatie enthousiastelingen en de uitvoering van de acties. Bij deze tegen-lelijkheid-projecten is er kennelijk geen behoefte aan inspraak of overleg: het “mooie” moet als een verrassing komen, een glimlach in de morgen!

Of die verrassingen op de lange termijn effectief zijn is natuurlijk de vraag. Door de onrust die dergelijke acties veroorzaken – alleen de ingewijden weten wat er speelt – is de kans namelijk ook heel groot dat bij de minder rebelse medemens een zekere mate van apathie ontstaat. Net als in deze setting is het in onze dagelijkse werkomgeving dan ook belangrijk dat er ruimte wordt ingericht voor arbeid: het regelmatig informeren van de je omgeving (collega’s, klanten en ander belanghebbenden) zowel over de toekomstige plannen als ook over de reeds uitgevoerde projecten.

De foto bij dit bericht maakte ik tijdens een rondreis in het westelijke gedeelte van de USA. Het is een avondopname van het Hotel New York New York waarbij een brandkraan als statief gefungeerde. Persoonlijk vind ik Las Vegas het toonbeeld van verspilling en is daarmee de meest lelijke stad die ik tot nu toe ben tegengekomen.